Francis Borghys
Behind Francis Borghys' lens
In any case, appearances are deceptive
Usually, an 'aesthetically sound' photograph gives a lot of specific information, presenting viewers with a fait accompli. They will absorb the image, without too much room for interpretation. Yet, such photographs are often - by exaggeration of their appearance - misleading, showing the subject in a better or a more pathetic way than it really is. Ultimately, one is confronted with a certain reality, for appearances are always deceptive in any case.
Francis Borghys shows the essential characteristics of existing subjects, the stratification of - among other things - confusion, vulnerability, conflicts and the imperfect, leaving out a number of references to subjective reality. This partial abstraction, the blurring of ostentation, is essential to bring the subject's deeper meanings into focus. By partially releasing the subject from its assessed shape, it gains a lot of expressiveness and starts telling its story about its substance and the underlying thought. This fascinates and invites to be viewed and read more than once, while it may ultimately lead to an emotional bond in connoisseurs or collectors.
Francis' images do not need clarification from the maker. Through the semi-abstract, he still leaves hints, enabling the viewer to write the image's 1,000 words themselves. And yet, he communicates through his work, questioning humankind's behaviour. Its climatological consequences are, among other things, an important inspiration. 'I may observe a beautiful tree,' he argues, 'while the wood in which it stands is a lethal enemy.' As a child, he fantasized about puddles being holes in the earth's surface, beneath which there existed a different world. He subtly holds up this mirror to us, in a way that causes aesthetic emotion.
Marc Pairon
Achter de lens van Francis Borghys
Het uiterlijk bedriegt in ieder geval
Gewoonlijk geeft een 'estethisch verantwoorde' foto veel specifieke informatie en stelt die de kijker voor voldongen feiten. Die kan dan - zonder al te veel ruimte voor interpretatie - de voorstelling absorberen. Toch zijn zulke foto's - door overdrijving van het voorkomen - vaak misleidend, doen ze het gefotografeerde er beter of erbarmelijker uitzien dan het in wezen is. Uiteindelijk krijgt men dan toch een zekere werkelijkheid voorgeschoteld, want het uiterlijk bedriegt in ieder geval altijd.
Francis Borghys laat van bestaande onderwerpen de innerlijke kenmerken zien, de gelaagdheid van onder meer verwarring, kwetsbaarheid, conflicten en het onvolmaakte. Een aantal verwijzingen naar het subjectieve laat hij weg. Die gedeeltelijke abstractie, het onscherp maken van de praalzucht, is essentieel om diepere betekenissen van een onderwerp scherp te stellen. Door het subject deels van haar beoordeelde vorm los te laten, krijgt het veel zeggingskracht en begint het zijn verhaal te vertellen over het inhoudelijke en de achterliggende gedachte. Dat intrigeert, nodigt uit om meermaals bekeken en gelezen te worden en kan bij liefhebbers of verzamelaars uiteindelijk leiden tot een emotionele band.
De beelden van Francis hebben geen toelichting van de maker nodig. Door het
semi-abstracte laat hij nog hints achter en stelt hij de toeschouwer in de gelegenheid de 1000 woorden van het beeld zelf te schrijven. Toch communiceert hij via zijn werk, stelt hij gedragingen van de mensheid in vraag. Zo zijn onder meer de klimatologische gevolgen daarvan een belangrijke inspiratiebron. 'Ik kan prachtige bomen waarnemen,' stelt hij, 'terwijl het bos daarvan dodelijk vijandig is.' Als kind fantaseerde hij dat waterplassen gaten in het aardoppervlak waren, waaronder zich een andere wereld bevond. Die spiegelwereld houdt hij ons subtiel voor, op een manier die schoonheidsontroering veroorzaakt.